Waarom je jouw collega’s niet zo goed kent als je zelf denkt 

Gedragspsycholoog Chantal van der Leest bekijkt onze gedragingen op de werkvloer: wie of wat bepaalt onze dagelijkse beslissingen? Vandaag: mensenkennis

Of ik een tekening kon maken, vroeg vriendin A. in een appje. Ik was alweer bijna vergeten dat ik ooit graag tekende, maar A. kent me ongeveer mijn hele leven. We maakten als pubers cassettebandjes voor elkaar, aten als student nachtelijke tosti’s en ik was getuige op haar huwelijk. Alleen had ze even gemist dat ik eigenlijk al vijftien jaar niet meer teken.

Ik durf niet eens meer, er zijn zoveel betere tekenaars dan ik. Raar dat ze dat niet wist; ze kent me al zolang. Maar blijkbaar werkt het precies andersom, bewezen gedragswetenschappers bij koppels. Hoe langer je iemand kent, hoe sléchter je diegene kent. Hun proefpersonen moesten voor zichzelf en voor hun partner van 118 dingen aangeven hoe leuk ze die vonden.

Mensen dachten dat ze wel 60 procent van de vragen goed konden beantwoorden over hun eega, maar ze waren er veel slechter in. Koppels die elkaar nog maar twee jaar kenden hadden 42 procent van de vragen goed, maar wanneer stellen meer dan tien jaar samen waren kelderde het percentage tot 36 procent. Dramatisch slecht. De verklaring? Vooral in het begin van een relatie doen we erg ons best om elkaar te leren kennen. Maar als voorkeuren door de jaren heen veranderen, hebben we dit helemaal niet door.

Nieuweling

Die collega waar je al twaalf jaar je kantoor mee deelt, die zakenrelatie waar je als kind al balletjes mee trapte, of zelfs de partner waarmee je je kinderen grootbrengt: hoe goed ken je deze mensen? Op het werk kun je makkelijk collega’s opnieuw leren kennen. Stel een stagiaire of nieuwe medewerker voor aan de oude garde. Deze nieuweling stelt allerlei vragen die jij niet meer kan stellen. Heel leerzaam. (‘Ah, is dát zijn werk? Nooit geweten.’) Bron: https://bit.ly/3s2mCBd